O nas
4. Członkowie to:
5. Zarząd:  6. Prezes honorowy:
7. Dotychczasowi prezesi:
8. Logo:
w Kościele Garnizonowym pw. Św. Agnieszki za tych, co odeszli na wieczną wartę.
Decyzje polityczne, a następnie wojskowe dotyczące utworzenia Krakowskiego Okręgu Wojskowego zapadły w 1991 r. Minister ON Janusz Onyszkiewicz, rozkazem PF 69 / org z 1991 r. powołał Grupę Organizacyjno – Przygotowawczą KOW, na jej dowódcę wyznaczony został gen. bryg. Zenon Bryk. Inauguracyjna odprawa Grupy Przygotowawczej odbyła się 17.09.1991 r. Na miejsce stacjonowania przyszłego Dowództwa KOW wybrano kompleks koszarowy przy ulicy Rakowickiej w Krakowie. Po wielomiesięcznych dyskusjach zwyciężyła koncepcja utworzenia czterech okręgów wojskowych – tym czwartym był Krakowski Okręg Wojskowy - KOW. Zwyciężyła koncepcja utworzenia nowoczesnej struktury wojskowej, która korzystając z doświadczeń szkoleniowych istniejących okręgów miała wprowadzić do szkolenia trzeci wymiar – działania powietrzno – lądowe. W okręgu, utworzono związki taktyczne lekkie, zdolne do przerzutu powietrznymi środkami transportu, usamodzielniono 6 BDSz i zbudowano nową 25 DKPow. 18.10.1991 r. grupa organizacyjna rozpoczęła swoją działalność w Krakowie. Planowano osiągnięcie pełnej gotowości bojowej do końca 1994 r. praktycznie osiągnięto ją dużo wcześniej. Na bazie jednostek KOW, na czas kryzysu, miał być tworzony Korpus Zmechanizowany, w jego skład wchodziły: 3. BZ, 14. BPanc, 21. BSP, 25. BKPow, 6. BDSz, 2. pr, 25. pz, 39. pa, 18. drt, 16. pplot, 3. psap, 1. pdm, 7. ppont oraz WSzW i 5. Wojskowy Szpital Kliniczny. 15.08.1992 r. Prezydent RP powołał dowódcę Grupy Organizacyjno – Przygotowawczej KOW, gen. bryg. Zenona Bryka na dowódcę Krakowskiego Okręgu Wojskowego. Siedem lat istnienia KOW zapisało się wspaniałymi wynikami w historii WP i miało znaczący wpływ na kolejne reorganizacje i obecny kształt sił zbrojnych, co potwierdziły przeprowadzone z dużym sukcesem ćwiczenia i treningi sztabowe, krajowe i międzynarodowe.
Obecnie w koszarach przy ulicy Rakowickiej funkcjonuje
 Ukończył szkołę podstawową w Oleśnicy i Technikum Ogrodnicze w Tarnowie (1959). W latach 1959-1962 był słuchaczem Oficerskiej Szkoły Piechoty nr 1 we Wrocławiu, później został dowódcą plutonu w 40. Pułku Zmechanizowanego w Opolu. Od 1965 dowódca kompanii w stopniu porucznika, później szef sztabu batalionu, 1967-1970 studiował w Akademii Sztabu Generalnego WP w Warszawie. Od 1969 kapitan, od 1970 oficer w Sztabie Śląskiego Okręgu Wojskowego we Wrocławiu, od 1972 major i szef sztabu - zastępca dowódcy 33. Pułku Zmechanizowanego w Nysie. 1973-1975 dowódca 42. Pułku Zmechanizowanego w Żarach, następnie szef sztabu - zastępca dowódcy 5. Dywizji Pancernej w Gubinie w stopniu podpułkownika. 1976-1978 studiował w Akademii w ZSRR w Moskwie, po czym został dowódcą 20. Dywizji Pancernej w Szczecinku, od 1978 w stopniu pułkownika. Od 1979 dowódca 4. Dywizji Zmechanizowanej w Krośnie Odrzańskim. Jesienią 1983 mianowany generałem brygady, nominację wręczył mu w Belwederze przewodniczący Rady państwa prof. Henryk Jabłoński. W latach 1984-1989 zastępca dowódcy Śląskiego Okręgu Wojskowego do spaw liniowych, 1989-1990 szef sztabu - zastępca dowódcy Warszawskiego Okręgu Wojskowego, 1992-1999 dowódca Krakowskiego Okręgu Wojskowego, 11 listopada 1993 mianowany generałem dywizji; nominację wręczył mu prezydent RP Lech Wałęsa. Od maja 1999 w stanie spoczynku.
Jak wspomina Pan Generał, pracę w Krakowskim Okręgu Wojskowym? Swojego czasu z inicjatywy Pana odbyły się poszukiwania przez wojsko wody, której w Borzymowie zawsze brakowało. Przypomina sobie Pan tę akcję? Czy chętnie wraca Pan do Borzymowa, gdzie wszystko się przecież zaczęło? Służba w Krakowskim Okręgu Wojskowym była dla mnie chyba najważniejszym etapem w życiu. Tu wprowadzałem w czasie szkolenia nowe teorie użycia wojsk, szczególnie wojsk powietrzno-desantowych i kawalerii powietrznej. Niektóre z tych rozwiązań z powodzeniem są wykorzystywane przez nasze wojska w Afganistanie (chociaż osobiście byłem i jestem przeciwnikiem takich eskapad naszej armii jak Irak czy Afganistan). Tu spotykałem się z ambasadorami wielu państw akredytowanych w Polsce, tu wreszcie miałem możliwość spotkania i rozmowy z papieżem Janem Pawłem II. Czas jednak nieubłaganie płynął i zanim się tak naprawdę zorientowałem przeleciało 40 lat służby wojskowej. Trzeba było żegnać się z mundurem. Po zakończeniu służby pozostałem w Krakowie. Czasami zadaję sobie pytanie czy zrobiłem wszystko, co mogłem zrobić? Na pewno nie. Można było zrobić dużo więcej tak w sferze organizacyjno- szkoleniowej, jak i pomocy dla ludności cywilnej, szczególnie po powodzi stulecia w 1997 roku. Czy można było znaleźć ujęcie wody dla Borzymowa? Wtedy, chyba nie. Na owe czasy nie dysponowaliśmy sprzętem, który mógłby szukać wody powyżej 40 m. Choć rodzinne strony opuściłem ponad 50 lat temu, a w Krakowie mieszkam już 21 lat - często wracam myślami do ,,mojego" Borzymowa. Bo coś w tym jest, że z wiekiem wraca sie do korzeni. Krakowski Okręg Wojskowy Był to terytorialny organ administracji wojskowej będący zarazem organem dowodzenia wojsk stacjonujących na jego obszarze, podlegający szefowi Sztabu Generalnego. Dążenie do uzyskania samowystarczalności obronnej oraz równomiernego rozłożenia zadań operacyjnych doprowadziły do ponownego utworzenia czwartego OW. Odtworzono Krakowski OW, któremu nadano charakter związku operacyjnego o przeznaczeniu powietrzno–lądowym. Zgodnie z rozkazem MON/69 z 18.09.1991 do organizowania Krakowskiego Okręgu Wojskowego przystąpiła grupa organizacyjno–przygotowawcza pod dowództwem gen. bryg. Zenona Bryka. 1 października 1992 roku zakończono etap przygotowawczy, a 1 stycznia 1993 roku Krakowski Okręg Wojskowy uzyskał samodzielność prawną i gospodarczą. Powstanie okręgu wynikało z konieczności dostosowania doktryny obronnej RP w kontekście wyjścia ze struktur Układu Warszawskiego, a wejścia w struktury NATO. KOW swoim zasięgiem objął 13 województw oraz kilkanaście wydzielonych garnizonów WOW, SOW i POW z jednostkami podporządkowanymi KOW. Podstawowe zadania KOW: "wyrównanie potencjału obronnego kraju przez jego wzmocnienie na południowo–wschodnim obszarze; "praktyczne przygotowanie żołnierzy, struktur i sprzętu jednostek wojskowych do bieżących i perspektywicznych wymagań obronności kraju, współczesnego pola walki oraz udziału w międzynarodowych systemach obronnych i misjach pokojowych. Przejmując rejon odpowiedzialności od pozostałych Okręgów Wojskowych, na terenie 13 województw stacjonowały dwie jednostki liniowe: 1. Pułk Specjalny - centralnego podporządkowania, 6. Brygada Desantowo–Szturmowa (Kraków, Bielsko–Biała, Niepołomice). W pozostałych garnizonach ZT i jednostki liniowe miały charakter baz lub były skadrowane. Ponadto ich struktura i wyszkolenie nie odpowiadały aeromobilnemu charakterowi powstającego okręgu. Prawie od podstaw zaczęto tworzyć: 3. Brygadę Zmechanizowaną w Lublinie, 21. Brygadę Strzelców Podhalańskich w Rzeszowie, 14. Brygadę Pancerną w Przemyślu, 5. Pułk Dowodzenia w Krakowie, 2. Pułk Rozpoznawczy w Hrubieszowie. Na bazie 25. Pułku Zmechanizowanego zamierzano sformować 23. Dolnośląską Brygadę Kawalerii Powietrznej (w oparciu o garnizon Gliwice i lotnisko Mierzęcice) - jednak ta koncepcja nie znalazła uznania w Sztabie Generalnym WP, który w 1994 roku nakazał Dowództwu KOW przystąpić do formowania 25. Dywizji Kawalerii Powietrznej w oparciu o garnizony Łódź, Leźnica, Tomaszów Mazowiecki i Glinnik. z jednostek zabezpieczenia w skład KOW wchodziły: 1. Pułk Drogowo–Mostowy w Dęblinie, 3. Pułk Saperów w Dębicy, 12. Pułk Komunikacyjny w Nisku, 5. Batalion Obrony Przeciwchemicznej w Tarnowskich Górach, Bazy i Składnice Sprzętu i Materiałów, Bazy i Warsztaty Remontowe. Gen. dyw. Zenon Bryk dowodził Krakowskim Okręgiem Wojskowym
zastępca dowódcy Krakowskiego Okręgu ds. Obrony Terytorialnej Urodził się 20 listopada 1939 roku w Woli Łużańskiej. Po ukończeniu szkoły oficerskiej trafił do 16 batalionu powietrznodesantowego, wchodzącego w skład 6 Pomorskiej Dywizji Powietrznodesantowej. W batalionie, stacjonującym w Krakowie, młody porucznik dowodził 1 plutonem 1 kompanii szturmowej. Żołnierze pod jego dowództwem latem 1963 r. zajęli pierwsze miejsce w zawodach taktyczno-specjalnych na szczeblu Wojska Polskiego. Oficer „czerwonych beretów” szybko awansował i w 1975 roku w stopniu majora dyplomowanego został mianowany dowódcą 16 batalionu, którym dowodził do roku 1980. W późniejszym okresie swojej służby pełnił różne odpowiedzialne funkcje wojskowe.
W 1998 roku będąc zastępcą dowódcy Krakowskiego Okręgu ds. Obrony Terytorialnej dokonał uroczystego przekazania pionu i struktur Obrony Terytorialnej do Śląskiego Okręgu Wojskowego. Był uczestnikiem polskich misji pokojowych i ostatnim dowódcą Wyższej Szkoły Oficerskiej Wojsk Chemicznych w Krakowie. 15 sierpnia 2000 r. znalazł się w Belwederze wśród 14 generałów, którzy zostali uhonorowani specjalnymi listami od prezydenta RP A. Kwaśniewskiego jako wojskowi przechodzący w stan spoczynku.
Po przejściu na zasłużoną emeryturę ten długoletni działacz piłkarski zaangażował się w proces rozwoju piłkarstwa polskiego, krakowskiego i małopolskiego. Prezesował Krakowskiemu Wojskowemu Klubowi Sportowemu „Wawel”, został honorowym członkiem Polskiego Związku Piłki Nożnej, wchodził w skład Zarządu PZPN, był także członkiem zarządu i wiceprezesem Małopolskiego Związku Piłki Nożnej. Mieczysław Karus nie zapomniał o skokach spadochronowych i pełnił ważną funkcję w Zarządzie Głównym Związku Polskich Spadochroniarzy. Utrzymywał stałe kontakty z organizacjami lotniczymi i spadochroniarskimi w kraju i za granicą, podejmował działania na rzecz szkolenia młodzieży dla potrzeb obronności kraju, w tym szkolenia spadochronowego, organizował pracę oraz przewodniczył Komisji Sportowej ZG ZPS. Jako przedstawiciel ZPS wchodził w skład Komisji Spadochronowej w Aeroklubie Polskim. Będący w spoczynku generał brygady pamiętał o swych korzeniach i w miarę możności odwiedzał swe rodzinne strony. Spotykał się z działaczami powiatowymi i aktywnie uczestniczył w organizacji obchodów 80-tej Rocznicy Bitwy pod Gorlicami. Jako członek Stowarzyszenia marzył o odbudowie spalonej gontyny na wzgórzu Pustki w Łużnej. Podczas ostatniej rozmowy z prezesem „Klubu Gorliczan” Z. Tohlem powiedział: „Ja już nie zdążę proszę pana ujrzeć powtórnie tej mojej najdziwniejszej budowli dzieciństwa - ale nie rezygnujcie, dopóki żyją ludzie, którzy ją pamiętają”. Na krótko przed śmiercią w 2007 r. z okazji jubileuszu 50-lecia wojsk powietrznodesantowych w Polsce na krakowskich Błoniach miał miejsce uroczysty apel spadochroniarskich pokoleń, podczas którego gen. bryg. M. Karus otrzymał z rąk prezydenta miasta Jacka Majchrowskiego Odznakę „Honoris Gratia” za zasługi dla Krakowa. Zmarł w Krakowie 22 czerwca 2007 roku. Sześć dni później w kościele garnizonowym p.w. Św. Agnieszki została odprawiona msza św. w intencji Zmarłego. W ostatniej drodze na cmentarz w Batowicach towarzyszyły mu setki ludzi: żołnierze, sportowcy, skoczkowie spadochronowi, przedstawiciele władz. Nie zabrakło także delegacji Ziemi Gorlickiej.
 gen. Bronisław Kwiatkowski szef Oddziału Rozpoznania i Walki Radioelektronicznej Urodził się 5 maja 1950 roku na Mazurach, w powiecie Kolbuszowskim, gminie Raniżów. Ukończył Technikum Leśne w Krasiczynie. W 1973 roku ukończył Wyższą Szkołę Oficerską Wojsk Zmechanizowanych we Wrocławiu. Absolwent Akademii Sztabu Generalnego Wojska Polskiego w Warszawie (lata 1977–1980) oraz Akademii Dowodzenia Związkowych Sił Zbrojnych Niemiec (niem. die Bundeswehr, lata 1990–1992) w Hamburgu. Posiadał znajomość języków: angielskiego, niemieckiego i rosyjskiego. Na pierwsze stanowisko liniowe – dowódcy plutonu – skierowano go do 29 Pułku Czołgów 11 „Drezdeńskiej” Dywizji Pancernej w Żaganiu. W 1974 roku został dowódcą kompanii w tej jednostce wojskowej. W latach 1980–1982 kierował sztabem 16 Batalionu Powietrznodesantowego w Krakowie, po czym służył w Dowództwie 6 „Pomorskiej” Dywizji Powietrznodesantowej w Krakowie, od 1986 roku 6 „Pomorskiej” Brygady Powietrznodesantowej, a od 1989 roku 6 Brygady Desantowo-Szturmowej im. gen. bryg. Stanisława Sosabowskiego. Pełnił kolejno funkcje oficera operacyjnego (lata 1982–1983), szefa Wydziału Operacyjnego (lata 1983–1986) oraz szefa Sztabu (lata 1986–1990). W 1990 został szefem Oddziału Operacyjnego w Zarządzie Operacyjnym Sztabu Generalnego Wojska Polskiego w Warszawie, a od 1993 roku był szefem Oddziału Rozpoznania i Walki Radioelektronicznej w Sztabie Krakowskiego Okręgu Wojskowego w Krakowie. W latach 1995–1996 dowodził Polskim Kontyngentem Wojskowym w ramach misji pokojowej ONZ rozdzielania wojsk na Wzgórzach Golan (UNDOF). Następnie objął stanowisko dowódcy 6 Brygady Desantowo-Szturmowej im. gen. bryg. Stanisława Sosabowskiego w Krakowie. W 2000 roku wyznaczono go szefem Sztabu Korpusu Powietrzno-Zmechanizowanego w Krakowie, który w 2002 roku przeformowano na 2 Korpus Zmechanizowany. W 2003 roku został zastępcą dowódcy Wielonarodowej Dywizji Centrum-Południe, w ramach I zmiany Polskiego Kontyngentu Wojskowego w Iraku po II wojnie w Zatoce Perskiej. Po powrocie do Polski w 2004 roku był zastępcą dyrektora Centrum Szkolenia Sił Pokojowych NATO (ang. Joint Force Training Center) w Bydgoszczy. W 2005 roku ponownie przebywał w Iraku jako Szef Szkolenia Misji Szkoleniowej NATO (ang. NATO Training Mission – Iraq). Następnie był zastępcą dowódcy 2 Korpusu Zmechanizowanego. 15 sierpnia 2005 otrzymał awans na stopień generała dywizji. Od 18 lipca 2006 roku do 24 stycznia 2007 roku dowodził Wielonarodową Dywizją Centrum-Południe podczas VII zmiany Polskiego Kontyngentu Wojskowego na misji stabilizacyjnej w Iraku. 20 kwietnia 2007 roku został wyznaczony na dowódcę Dowództwa Operacyjnego SZ. 3 maja 2007 roku prezydent Lech Kaczyński awansował gen. dyw. Bronisława Kwiatkowskiego na stopień wojskowy generała broni. W związku z reorganizacją, w dniu 15 sierpnia 2007 roku objął stanowisko dowódcy operacyjnego Sił Zbrojnych. Jego służba wojskowa miała zakończyć się 5 maja 2010, po czym generał miał przejść na emeryturę. Zginął 10 kwietnia 2010 roku w katastrofie polskiego samolotu Tu-154M w Smoleńsku w drodze na obchody 70. rocznicy zbrodni katyńskiej. 15 kwietnia 2010 marszałek Sejmu Bronisław Komorowski, wykonujący obowiązki Prezydenta RP, mianował go pośmiertne generałem. 24. kwietnia 2010 r. został pochowany na Cmentarzu Salwatorskim w Krakowie.
gen. bryg. Jerzy Wójcik szef Wydziału Szkolenia Bojowego w Oddziale Szkolenia Bojowego Pochodził z rodziny o tradycjach patriotyczno-ludowych. Dziadek Tomasz Błaszkiewicz był członkiem Polskiej Organizacji Wojskowej Józefa Piłsudskiego, ojciec Stanisław – żołnierzem Batalionów Chłopskich, a stryj Władysław – Armii Krajowej. W 1969 ukończył Technikum Mechaniczne w Miechowie. W 1973 ukończył Wyższą Szkołę Oficerską Wojsk Zmechanizowanych im. Generała Tadeusza Kościuszki we Wrocławiu. Był dowódcą plutonu, a następnie kompanii i batalionu w 5 Brygadzie WOW w Krakowie. W latach 1981–1984 studiował w Akademii Sztabu Generalnego im. gen. Karola Świerczewskiego w Rembertowie. W latach 1984–1996 szef sztabu i dowódca 10 batalionu 6 Pomorskiej Dywizji Powietrznodesantowej, szef wydziału szkolenia bojowego w Oddziale Szkolenia Bojowego KOW, szef sztabu 6 Brygady Desantowo-Szturmowej w Krakowie i dowódca 21 Brygady Strzelców Podhalańskich w Rzeszowie. Po ukończeniu Podyplomowego Studium Operacyjno-Strategicznym w Akademii Obrony Narodowej – dowódca 3 Brygady Zmechanizowanej Legionów w Lublinie. W latach 1999–2000 był szefem oddziału operacyjnego Korpusu Powietrzno-Zmechanizowanego, od kwietnia 2000 – dowódcą 6 BDSZ w Krakowie, natomiast w latach 2002–2004 – zastępcą dowódcy Garnizonu Warszawa. 15 sierpnia 2004 został mianowany przez prezydenta RP Aleksandra Kwaśniewskiego na stopień generała brygady. Od sierpnia 2004 do lutego 2005 dowodził Brygadową Grupą Bojową w republice Iraku. Po publicznym wystąpieniu w obronie swoich żołnierzy, oskarżanych za Nangar Chel, został przez ministra obrony narodowej odwołany ze stanowiska dowódcy brygady i w dniu 29 stycznia 2009 zwolniony do rezerwy. Poświęcił się pracy społecznej w Związku Żołnierzy WP. Kierował Małopolskim Zarządem Wojewódzkim, był członkiem Zarządu Głównego Związku i członkiem Zarządu Głównego Federacji Stowarzyszeń Służb Mundurowych RP. 30. kwietnia 2015 został pochowany na Cmentarzu Salwatorskim w Krakowie. szef Wojsk Obrony Przeciwlotniczej Krakowskiego Okręgu Wojskowego (ur. 1946 r. w Aleksandrówce, zm. 17 października 2013 w Krakowie) Płk dypl. Zdzisław Kostrzewa, żona Ewa, córki Joanna i Alicja. Był absolwentem: Liceum Ogólnokształcącego w Zdunach (1960-1964), Oficerskiej Szkoły Wojsk Obrony Przeciwlotniczej w Koszalinie (1964-1967), Wojskowej Akademii Wojsk OPL w Kijowie w ZSRR (1974-1977) oraz Podyplomowego Studium Operacyjno-Strategicznego w ASG WP (1988). Za owocną długoletnią służbę wojskową został odznaczony m.in. „Krzyżem Kawalerem Orderu Odrodzenia Polski” V klasy oraz złotymi medalami „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny” i „Za Zasługi dla Obronności Kraju". Cześć Jego Pamięci. płk pil. Andrzej Bugała  szef Wojsk Lotniczych Krakowskiego Okręgu Wojskowego
Urodził się 5 lutego 1940 roku w Bartkowicach (województwo śląskie). Był jednym z pięciu z pięciu finałowych kandydatów na polskiego kosmonautę. Pierwszy etap selekcji rozpoczął się w czerwcu 1976 roku. Wybranych zostało 71 pilotów samolotów naddźwiękowych. Andrzej Bugałą doszedł do czwartego etapu rekrutacji, w której kandydatów zaprezentowano radzieckiej komisji do spraw badań i selekcji kosmonautów w Centrum Przygotowania Kosmonautów pod Moskwą. Pozostałymi kandydatami byli:
Andrzej Bugała nie spełnił wymagań antropologicznych komisji ze względu na zbyt dużą odległość siedzeniowo-ciemieniową. Pozostała czwórka udała się na dalszy trening do Gwiezdnego Miasteczka pod Moskwą. Pilot myśliwski I klasy, pułkownik w stanie spoczynku. Na samolotach (m. in. MiG-15, MiG-17, MiG-21 i An-26) wylatał łącznie ok. 3000 godzin.
Zmarł w Krakowie 10 lipca 2013 roku w wieku 73 lat. płk dypl. art. Andrzej Marciniak  szef Wojsk Rakietowych i Artylerii Krakowskiego Okręgu Wojskowego Urodzony 18. listopada 1947 r. w Łodzi, wykształcenie ogólne: technikum elektryczne w Łodzi, studia magisterskie na Wydziale Zarządzania AGH, studia podyplomowe, Politechnika Krakowska. Wykształcenie wojskowe: Oficerska Szkoła Wojsk Rakietowych i Artylerii w Toruniu, Akademia Sztabu Generalnego w Warszawie. Kursy podyplomowe w akademiach polskich i zagranicznych. Przebieg służby: po ukończeniu OSWRiA w Toruniu w pażdzierniku 1969 r. skierowany został do 20. pułku artylerii przeciwpancernej w Pleszewie. Po studiach w ASG w Warszawie został szefem Sztabu 113. pułku artylerii w Kostrzynie nad Odrą, następnie zastępcą szefa Artylerii, 5. DPanc w Gubinie. W latach 1986 - 1990 dowodził 39. pułkiem artylerii w Tarnowskich Górach. Od sierpnia 1990 r. do wrzesnia 1991 r. był dowódcą 5. Brygady Artylerii Armat w Głogowie. W pażdzierniku 1991 r. został szefem Wojsk Rakietowych i Artylerii Krakowskiego Okręgu Wojskowego. Od lipca 1997 r. do 25. czerwca 2002 r. pełnił obowiązki szefa Wojewódzkiego Sztabu Wojskowego w Krakowie. Po odejściu do rezerwy, od 1. lipca 2002 r. do stycznia 2007 r. był dyrektorem Wydziału Zarządzania Kryzysowego w Małopolskim Urzędzie Wojewódzkim. Autor licznych publikacji o tematyce patriotyczno - obronnej, inspirator odznak i medali wojskowych i budowy wielu pomników, tablic upamietniających chwałę oręża polskiego. Działacz Związku Żołnierzy Wojska Polskiego w kole nr 5 im. Krakowskiego Okręgu Wojskowego. Odznaczony wieloma orderami i medalami państwowymi i wojskowymi.
Zmarł 1. czerwca 2020 r. w Krakowie, pochowany na Cmentarzu Wolskim w Warszawie.  Płk mgr inż. Eugeniusz Kaczanowski szef Oddziału Logistyki 2 Korpusu Powietrzno-Zmechanizowanego Płk Eugeniusz Kaczanowski urodził sie 13 lipca 1955 roku w Rytwianach, gdzie spędził dzieciństwo. Ukończył Technikum Mechaniczne w Staszowie, a w 1981 roku Wojskową Akademię Techniczną z tytułem magistra inżyniera. Dalsza służba wojskowa do roku 1992 przebiegała na różnych szczeblach dowodzenia w jednostkach liniowych, m.in. w 42 Pułku Zmechanizowanym w Żarach, 29 Pułku Czołgów w Żaganiu oraz 4 Dywizji Zmechanizowanej w Krośnie Odrzańskim gdzie został mianowany no stopień podpułkownika. W 1993 roku skierowany do pełnienia służby w Dowództwie Krakowskiego Okręgu Wojskowego, a następnie w 2 Korpusie Powietrzno-Zmechanizowanym w Krakowie, gdzie pełnił obowiązki szefa Oddziału Logistyki i został awansowany na stopień pułkownika. Od roku 2006 był Szefem Logistyki w 1 Dywizji Zmechanizowanej w Legionowie. Tam za wzorową służbę został skierowany na Podyplomowe Studia Polityki Obronnej w Akademii Obrony Narodowej. Lata 2009-2011 to służba w Dowództwie Wojsk Lądowych na stanowisku Szefa Zarządu Planowania Logistycznego. Ostatni etap służby przypadł na Dowództwo Operacyjne Sił Zbrojnych w Warszawie, w którym zakończył służbę wojskowa na stanowisku Szefa Centrum Wsparcia. Minister Obrony Narodowej z dniem 31 stycznia 2014 r. zwolnił z zawodowej służby wojskowej i przeniósł do rezerwy płk. Eugeniusza Kaczanowskiego po 37 latach służby Ojczyźnie. Generał broni Marek Tomaszycki w uznaniu zasług oraz za wybitny dorobek w służbie wojskowej wyróżnił odchodzącego oficera bronią białą – Kordzikiem Honorowym Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej. Po odejściu z wojska płk Eugeniusz Kaczanowski nadal pracował w środowisku cywilnym. Zmarł 1. maja 2017 r., pochowany został na Cmentarzu Komunalnym w Staszowie Cześć Jego Pamięci. |
|
